Od 1 stycznia 2022 r. weszły w życie nowe zmiany w ubezpieczeniach społecznych. Zmiany dotyczą zwłaszcza okresu zasiłkowego, ale także wysokości zasiłku chorobowego, obliczania podstawy wymiaru zasiłków, które są istotne zwłaszcza z punktu widzenia pracodawców.
Okres zasiłkowy to okres, w ciągu którego pracownikowi przysługuje zasiłek chorobowy, trwający nie dłużej niż przez 182 dni w przypadku niezdolności do pracy spowodowanej chorobą lub niemożności wykonywania pracy z przyczyn określonych w art. 6 ust. 2 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (dalej: u.ś.p.ch.m.), a w przypadku niezdolności do pracy spowodowanej gruźlicą lub wystąpieniem niezdolności w trakcie ciąży – nie dłużej niż przez 270 dni.
Nowe zmiany dodały ustęp 2 do art. 8, zgodnie z którym skrócono okres pobierania zasiłku chorobowego po ustaniu zatrudnienia do 91 dni. Krótszy okres pobierania zasiłku chorobowego po ustaniu zatrudnienia nie dotyczy niezdolności do pracy, która:
- przypada w okresie ciąży;
- powstała wskutek poddania się niezbędnym badaniom lekarskim przewidzianym dla kandydatów na dawców komórek, tkanek i narządów oraz zabiegowi pobrania komórek, tkanek i narządów;
- powstała wskutek wypadku w drodze do pracy lub z pracy
- spowodowana jest gruźlicą.
W powyższych sytuacjach okres pobierania zasiłku będzie ustalony na 270 dni.
Podkreślić należy, że omówiona zmiana dotyczy długości okresu zasiłkowego po ustaniu zatrudnienia. Nie zmienia się natomiast długość okresu pobierania zasiłku w trakcie trwania zatrudnienia.
Kolejną zmianą jest zliczanie okresów niezdolności do pracy do jednego okresu zasiłkowego. Zgodnie z art. 9 u.ś.p.ch.m. do tzw. okresu zasiłkowego, wlicza się wszystkie okresy nieprzerwanej niezdolności do pracy, jak również okresy niemożności wykonywania pracy z przyczyn określonych w art. 6 ust. 2 u.ś.p.ch.m.
Dotychczas do okresu zasiłkowego wliczano okresy poprzedniej niezdolności do pracy spowodowanej tą samą chorobą, jeżeli przerwa pomiędzy ustaniem poprzedniej a powstaniem ponownej niezdolności do pracy nie przekraczała 60 dni. Obecnie do okresu zasiłkowego wliczane są okresy poprzednich niezdolności do pracy, jeżeli przerwa pomiędzy ustaniem poprzedniej a powstaniem ponownej niezdolności do pracy nie przekraczała 60 dni. Wobec tego teraz nie musi być to ta sama choroba. Tym samym przerwanie okresu zasiłkowego choćby o jeden dzień i wystąpienie nowej jednostki chorobowej nie spowoduje liczenia okresu zasiłkowego od nowa i nie przedłuży ochrony pracownika przed zwolnieniem, jak to miało miejsce do tej pory. Wyjątek stanowi choroba, która powstała w okresie ciąży. Wtedy do okresu zasiłkowego nie wlicza się okresów niezdolności do pracy przypadających przed przerwą nie dłuższą niż 60 dni, jeżeli po przerwie niezdolność do pracy wystąpiła w trakcie ciąży.
Oczywiście do okresu zasiłkowego nie wlicza się okresu niezdolności do pracy przypadającego w okresach, o których mowa w art. 4 ust. 1 u.ś.p.ch.m., czyli gdy Ubezpieczony nabywa prawo do zasiłku chorobowego:
- po upływie 30 dni nieprzerwanego ubezpieczenia chorobowego – jeżeli podlega obowiązkowo temu ubezpieczeniu;
- po upływie 90 dni nieprzerwanego ubezpieczenia chorobowego – jeżeli jest ubezpieczony dobrowolnie.
Więcej na ten temat dowiesz się czytając publikację pod linkiem:
